«Μετά το διαζύγιο μου, τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Οι φασαρίες στο σπίτι, οι φωνές, τα λόγια, οι κόντρες με τον πατέρα του είχαν φτάσει στο απροχώρητο.
Η κόρη μου ήταν τότε 10 ετών. Κλεινόταν στον εαυτό της, ήταν αφηρημένη στο σχολείο, δεν έτρωγε και ήταν συνεχώς λυπημένη. Έτσι αποφάσισα να την πάω σε Ψυχολόγο.» M.Γ
Συχνά σκεπτόμαστε να πάμε τα παιδιά σε Ψυχολόγο όταν έχουν επηρεαστεί από κάποιο γεγονός ή κατάσταση, π.χ. διαζύγιο ή θάνατο στην οικογένεια. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η επίσκεψη στο γραφείο του Ψυχολόγου θα πρέπει να συνδέεται με την εμφάνιση συγκεκριμένων συμπτωμάτων.
Πότε λοιπόν θα πρέπει να πάμε το παιδί μας σε Ψυχολόγο; Ποιο είναι το κριτήριο, ποιους κανόνες πρέπει ν’ ακολουθήσουμε;
Μείνετε συντονισμένοι
Το κάθε παιδί εκφράζει «τον πόνο του» με διαφορετικό τρόπο σε μια δύσκολη κατάσταση: Άλλα παιδιά γίνονται επιθετικά, δυσκολεύονται να κοιμηθούν, κλείνονται στον εαυτό τους, ενώ άλλα παιδιά προσκολλώνται στους γονείς ζητώντας τους περισσότερο χρόνο και αγάπη.
Κι αν για μερικά παιδιά το διαζύγιο των γονιών τους δεν είχε δραματικές συνέπειες, άλλα διαταράσσονται και μόνο από μια απλή μετακόμιση. Συντονιστείτε με την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού σας, παρατηρήστε τις αλλαγές και αξιολογείστε την κατάσταση.
Μην υπερβάλλετε
Το να αποφασίσει κανείς να πάει το παιδί του στο Ψυχολόγο δεν είναι κάτι που γίνεται με ευκολία.
Πολλές φορές οι αρνητικές σκέψεις που μπορεί να κάνουμε είναι πολλές και ικανές να εμποδίσουν την απόφασή μας.
Το να πάει ένα παιδί στον Ψυχολόγο δεν συνεπάγεται ότι είναι «τρελό» ούτε ισοδυναμεί με ψυχιατρικό άσυλο.
Διαγνωστικές συνεδρίες ή μια μικρής η μεγάλης διάρκειας ψυχολογική θεραπεία θα βοηθήσουν να εξομαλυνθεί η κατάσταση.
Δεν ωφελούν οι ενοχές η/και η αδιαφορία
Πολλές φορές οι γονείς νιώθουν ενοχές για τα προβλήματα που παρουσιάζει το παιδί τους. Άλλοι πάλι αδιαφορούν η δεν αξιολογούν ως σοβαρή οποιαδήποτε αλλαγή γίνει στην συμπεριφορά, στη μάθηση, στον ύπνο η στην διατροφή του παιδιού τους.
Παρ’όλα αυτά όταν ένα παιδί έχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα (π.χ. ενούρηση, υπερκινητικότητα, ανορεξία, ονυχοφαγία, επιθετικότητα) χρειάζεται βοήθεια. Μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί στα προβλήματα που παρουσιάζονται δίνοντας λύσεις. Οι ενοχές και η αδιαφορία δεν βοηθούν!
Δρ Χαρά Νομικού
Κλινικός Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος
Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας του Παν/μιου Le Mirail II
Ερευνητικό Κέντρο Cerpp, Toulouse, France